„Tak naprawdę chodzi o płynność, ruch w przestrzeni, dryfowanie dźwięków, dryfowanie obrazów (…) Przenosisz się z jednego miejsca w drugie i ten ruch zdarza się nie tylko fizycznie, ale także emocjonalnie”.

Dwadzieścia cztery prace - od pierwszej neonowej rzeźby TIX3 (1994) po skomplikowane instalacje i nowe produkcje -  składają się na kosmiczny krajobraz świetlny i dźwiękowy. To największa wystawa, jaką kiedykolwiek stworzył Cerith Wyn Evans. Została zaprojektowana jako synestetyczna kompozycja, w której światło i dźwięk,  ruch i czas oferują zwiedzającym niepowtarzalne wrażenia. Można ją porównać do arcytrudnej choreografii. Pomiędzy przyspieszeniem a pauzą, wciąż pojawiają się zaskakujące rytmy i kształty. Artysta przywołuje pojęcia :  polifonia, superpozycja, rozwarstwienie, niedostępność, czy widoczność. Poprzez zastosowanie materiałów takich jak: lustra, neony, rośliny, fajerwerki, projektory, czy strobosfera - Evans realizuje ( w namacalnej lub bardziej efemerycznej formie), refleksję nad sugestywną mocą sztuki i jej zdolnością kreacji. Za pomocą iluzji, poprzez różnorodność znaczeń, kwestionuje zbieżność między widzialnym i niewidzialnym, między materiałem a niematerialnością. Praktyka artysty może być również postrzegana jako ciągły proces transpozycji różnych języków, kodów i czasowości - od impulsów dźwiękowych po projekcje obrazów nawiązujących do zjawisk filmowych. Materiały tekstowe są tu tłumaczone na „język świetlisty”.  Proces ten przejawia się na przykład w słowach zapisanych w neonach lub w postaci fajerwerków. W gigantycznych, kryształowych lampach, wykonanych ze szkła w Murano,  które przekształcają sygnały kodu Morse'a w świetlne przerywniki, składające się na wyszukane opowieści.  Wszystkie prace łączą wymiary wizualne, dźwiękowe i ruchowe z treścią, często czerpiąc z repertuaru odniesień i cytatów z różnych dziedzin kultury i nauki  XX i XXI wieku. Odwołując się do tekstów semiotycznych, potencjału języka i komunikacji, awangardowych filmów i teorii dotyczących percepcji, artysta tworzy dzieła pełne metafory, które kwestionują nasze pojęcie rzeczywistości.

 „Istnieje pewien rodzaj zewnętrznej propagacji, rodzaj efektu dźwiękowego w różnych skalach. Moje prace są ściśle związane z koncepcją hic et nunc (tu i teraz) w odniesieniu do skali. Przejawia się to na różne sposoby, związane nie tylko z masą, wagą i objętością, ale także ze złożonymi prawami, które narzuca nam świat fizyczny. (…) Struktura dzieła zawiera nieodłączne elementy, które nawiązują do innych przestrzeni i wymiarów czasowych. Praca musi wiedzieć, jak rezonować, aby poruszać się na różnych poziomach”.

Przeżycia oferowane przez ten rodzaj koncentracji pomagają wejść publiczności w wymiar kontemplacyjny spotkania ze sztuką i pozwalają przeżyć doświadczenie złożone z różnych poziomów postrzegania. Doświadczenie to, może być nie tylko głębokie i poetyckie ale też ekstatyczne, a nawet mistyczne. Wystawa odbywa się w Mediolanie, w Pirelli HangarBicocca i potrwa do 26 lipca 2020r.

Zapraszają jej kuratorzy  - Roberta Tenconi oraz Vicente Todoli

Zyta Misztal v. Blechinger

Dzięki uprzejmości Pirelli HangarBicocca : https://pirellihangarbicocca.org/en/exhibition/cerith-wyn-evans/

Cerith Wyn Evans  

urodził się w 1958r. w Llanelli w Wielkiej Brytanii. Studiował w Saint Martin's School of Art, a następnie pod kierunkiem Johna Stezakera w Royal College of Art w Londynie. Pracując głównie w filmie w latach 80, Evans zaczął tworzyć rzeźbę i instalację na początku lat 90. Jego dzieła stały się tematem wystaw w galerii White Cube w Londynie, Museum of Fine Arts w Bostonie i Tate Gallery w Londynie. Artysta obecnie mieszka i pracuje w Wielkiej Brytanii. Dziś prace Evansa znajdują się między innymi w zbiorach Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Nowym Jorku, National Galleries of Scotland w Edynburgu i Centre for Contemporary Art w Kitakyushu w Japonii.

Wystawy indywidualne :

Museo Tamayo, Meksyk (2018); Duveen Galleries, Tate Britain,; Londyn, Museum Haus Konstruktiv, Zurych (2017);; Museion, Bolzano (2015);SerpentynowySackler Gallery, Londyn (2014); Thyssen-Bornemisza Art Contemporary, Wiedeń (2013); Schinkel Pavilion, Berlin (2012); Wiener Staatsoper, Wiedeń, Kunsthall Bergen (2011); MUSAC, León (2008); Kunsthaus Gratz (2007); ICA - Institute of Contemporary Arts, Londyn, ARC / Muzeum Sztuki Moderne de la Ville de Paris (2006); MIT Visual Arts Center, Boston (2004); Centrum Sztuki Współczesnej, Kitakyushu, Japonia (1998).

Prace artysty  brały udział w ważnych wystawach zbiorowych, w tym:

14. Biennale w Lyonie, Skulptur Projekte,Münster, 57. Biennale w Wenecji (2017); 4. Moskiewskie Biennale (2011); Aichi Triennale,Nagoya, 12. Biennale Architektury w Wenecji (2010); 9. Biennale w Stambule (2005); Documenta 11, Kassel (2002).

W 2003 roku Cerith Wyn Evans reprezentował Walię ma Biennale w Wenecji. W 2018 roku otrzymał nagrodę Hepworth