Piszę o wystawie, której jeszcze nie ma. Piszę o wystawie, którą sobie wyobrażam.
Właściwie nie można by sobie lepszego miejsca na tę wystawę Sobczyka wymarzyć.

Wystawa Dy Tagowskiej jest próbą ukonstytuowania się w zastanym miejscu i czasie. Tak jak, w powtarzających się snach poszukujemy i odnajdujemy tajemnicze odgałęzienia mieszkań i domów, tak Tagowska poszukuje przestrzeni niedających wpisać się w geograficzne współrzędne.

Rozumienie słowa „wolność” z jakim współcześnie spotykamy się najczęściej nie nawiązuje ani do myślenia o postępującej emancypacji, czyli możliwości samostanowienia, decydowania o własnym życiu, będącego prawem coraz szerszych grup społecznych, ani do romantycznej tradycji wyzwoleńczej, a nawet nie do realnego, konkretnego doświadczenia jednostki.